I co dalej?

Dawno mnie tutaj nie było. Tak dawno, że wstyd mi za siebie. Mam nadzieję, że wybaczycie. Bujałam się tu i tam, najpierw zaszyłam się na Mazurach, później pojechałam do Chorwacji, a w końcu odwiedziłam mój rodzinny dom. To lato przyniosło wiele zmian, może dlatego z taką niechęcią podchodziłam do sprawy prowadzenia bloga. Znalazłam się na takim etapie mojego życia, kiedy nie wiem co dalej i wydaje się, że nikt nie chce podjąć za mnie tej decyzji. Kończę pisać pracę magisterską,  ale cały proces jej pisania jest dla mnie prawdziwą walką z samą sobą. Jakbym poza własną świadomością postanowiła, że nigdy nie chcę dorastać. Przerażenie budzi we mnie moment złożenia pracy do dziekanatu i ta świadomość, że nie wiem co dalej. Odkąd pamiętam, to system dyktował mi co robić, najpierw przedszkole, później szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum, studia. I kropka właśnie. Bo co dalej? Jak serce rwie się niewiadomo gdzie, a narazie nie można, nie można się nigdzie stąd ruszyć?

A każdy dzień który zamierzam spożytkować na pisanie pracy wydaje się ponury, a wszystko inne ciekawsze od jej pisania, nawet gapienie się w ścianę w ciszy.

Dlatego też wybaczcie, że nie ma mnie tutaj z taką częstotliwością z jaką powinnam się pojawiać. Mam teraz czas, kiedy czuję, że wiszę w próżni i nawet nie mam ochoty na gotowanie, a co dopiero mówić na pisanie. Trzymajcie kciuki za mnie, za rychły powrót z całym tabunem zdjęć z moich wakacji i przepisów na pyszne smakołyki.