Książkowe dni i świąteczne ciasto cynamonowe

Zmarznięty nos, razem z resztą ciała, schowany pod kocem. Tylko ręka od czasu do czasu się wychyla, aby przewrócić stronę w książce. Herbatę trzymam w termosie, aby zbyt często nie musieć wędrować do kuchni. W takie dni najbliższe mi są książki obyczajowe, które pasują do szarości panującej za oknem. Czytam o każdej porze roku, jednak tematyka książek do których sięgam zmienia się wraz z krajobrazem. Gdy na dworze robi się ciepło, ja sięgam po lekkie, „wakacyjne” pozycje, które niczym nie są w stanie zamącić wiosennego błogostanu. Sytuacja wygląda zupełnie inaczej w takie dni jak ten dzisiejszy, gdy mam ochotę sięgać po książki typu „Gra w klasy” i z ołówkiem w ręku zakreślać najważniejsze dla mnie cytaty. Później, przepisując je do zeszytu, dumać nad sensem tego i owego. W tym czasie sięgam również po wiersze. Zapewne, gdybym spotkała teraz siebie sprzed kilku lat nie mogłabym uwierzyć w to, że zaczęłam je czytywać. Jednak po zakończeniu nudnych lekcji polskiego, na których kazano mi zastanawiać się co autor miał na myśli (a bardziej, co nauczyciel sobie o tym myśli), polubiliśmy się z poezją. 

W takie dni uwielbiam zapach ciasta, który wkrada się w zakamarki mojego mieszkania. Jak pisałam już wcześniej, uwielbiam, gdy domowe zapachy otulają mnie, niczym koc, w zimne, jesienne dni. Ciasto, na które przepis Wam zostawiam, jest niesamowicie aromatyczne i orzechowe, czyli takie, jakie powinny być ciasta w jesienne i zimowe wieczory. Znakomicie sprawdzi się również na świątecznym stole, wystarczy polać je czekoladą i tort bożonarodzeniowy gotowy.

Ciasto cynamonowe

250g masła

170g cukru

6 jajek, żółtka oddzielone od białek

Szczypta soli

90g gorzkiej czekolady, posiekanej

100g przesianej mąki pszennej

2,5 łyżeczki cynamonu

2 łyżeczki proszku do pieczenia

300g migdałów, uprażonych, następnie drobno posiekanych

Pamiętajcie, że składniki na ciasto powinny być w temperaturze pokojowej, a mąka i przyprawy muszą być przesiane, co pozwoli uniknąć zakalca :).

 

Przesianą mąkę, cynamon, proszek do pieczenia oraz zmielone migdały wsypujemy do miski i mieszamy.

W drugim naczyniu umieszczamy masło i cukier i miksujemy, aż do uzyskania puszystej, maślanej masy. Następnie stopniowo dodajemy żółtka, cały czas ucierając. Do masy dodajemy mąkę, zmieszaną wcześniej z cynamonem, proszkiem do pieczenia oraz migdałami, a także posiekaną czekoladę i mieszamy całość drewnianą łyżką, do połączenia składników.

Następnie ubijamy białka z dodatkiem soli na sztywną pianę, na najwyższych obrotach. Stopniowo dodajemy ją do ciasta, mieszamy i dodajemy kolejną porcję. Pozwoli to uniknąć opadnięcia piany. Tak przygotowane ciasto przekładamy do tortownicy wyłożonej papierem do pieczenia, o średnicy mniej więcej 26 centymetrów. Wkładamy do nagrzanego do 160 stopni Celsjusza piekarnika i pieczemy około 60-80 minut (do suchego patyczka). Ciasto studzimy w lekko uchylonym piekarniku, nie wyjmujemy go od razu! Po wystudzeniu polewamy czekoladą lub smarujemy konfiturą i posypujemy tartą czekoladą. 

Smacznego!

  

Na koniec, po smacznym przepisie zostawiam Was z wierszem. Dzisiaj, przeglądając gazetę, natknęłam się na wiersz Ficowskiego, który wydał mi się pasujący do listopadowych dni. 

Pod Torą nadaremną

pod uwięzioną gwiazdą

urodziła cię matka

masz dowód na nią

niezbity nie zabity

bliznę pępka

znak rozstania na zawsze

które cię nie zdążyło zaboleć

to wiesz

Potem spałaś w tobołku

wyniesionym z getta

ktoś powiedział że w skrzynce

skleconej gdzieś na Nowolipiu

z dopływem powietrza

bez dopływu strachu

ukrytej w wozie z cegłą

Wymknęłaś się w tej trumience

zbawiona ukradkiem

z tamtego świata na ten świat

aż na aryjską stronę

i ogień zajął

pusty kąt po tobie

Więc nie płakałaś

płacz bywał śmiertelny

luminal cię usypiał

swoją kołysanką

I prawie cię nie było

żebyś mogła być

A matka

ocalona w tobie

mogła już wstąpić w tłumną śmierć

szczęśliwa niecała

mogła zamiast pamięci dać ci

na odjezdne

podobieństwo do siebie

i datę i imię

aż tyle

I zaraz się zakrzątnął

koło twego snu

ktoś przygodny naprędce

i został już na długie zawsze

i obmył cię z sieroctwa

i spowinął w miłość

i stał się odpowiedzią

na twoje pierwsze słowo

To twoje matki obie

nauczyły cię

tak nie dziwić się wcale

kiedy mówisz

J e s t e m